Rozważając, czym jest „dantis” w kontekście mszy, warto przyjrzeć się jego roli w praktykach liturgicznych Kościoła katolickiego. Termin ten pochodzi z łacińskiej frazy „ad intentionem dantis”, co oznacza „dla intencji dającego”.
Intencja dantis w praktyce
„Kiedy msza odprawiana jest na zamówienie, często mówi się o intencji dantis. O co dokładnie chodzi? Zasadniczo to sytuacja, w której msza jest celebracją w intencji wskazanej przez osobę, która ją zamawia. Dla przykładu, jeśli chcesz zamówić mszę w intencji zdrowia bliskiej osoby, może okazać się, że na wybrany termin intencja jest już zarezerwowana. Jedna z sióstr w kancelarii parafialnej mogłaby cię poinformować, że dana godzina jest już zajęta jako „dantis”.
Specyfika celebrowania mszy w dantis
W niektórych przypadkach msza przyjmuje wiele intencji naraz. Często praktykuje się to w większych parafiach, szczególnie tam, gdzie jest więcej kapłanów. Umożliwia to koncelebrację, w czasie której liczba kapłanów odpowiada liczbie przyjętych intencji.
Zmiany i wyjątki w praktyce
Podejście do mszy w dantis może różnić się w zależności od parafii. Na przykład, w kościołach dominikańskich w Krakowie możliwe jest jednoczesne przedstawienie kilku intencji, nawet gdy celebrujących księży jest mniej. W innych przypadkach grupowanie intencji jest realizowane na mocy specjalnych zezwoleń od władz duchownych.
„Dantis” jako „Bogu wiadoma intencja” rozszerza znaczenie mszy, umożliwiając uwzględnienie nieujawnionych, wewnętrznych potrzeb zamawiających. W kościele oo. Franciszkanów w Gdyni wspólne intencje są zanoszone przez Matkę Bożą Nieustającej Pomocy, co ilustruje elastyczność tej praktyki wobec potrzeb wiernych.
Podsumowując, termin „dantis” jest kluczowy dla zrozumienia, jak odprawiane są msze w Kościele katolickim w Polsce. Poznanie tego terminu przybliża cię do liturgicznej rzeczywistości, gdzie najważniejsze są serce i intencja, z jaką zwracasz się do Boga.
